De Schotse zangeres, saxofonist en componist Tallulah Rose (21) wil niks weten van labels, hokjes of genres. Ze is een hybride muzikant die alles laat samenvloeien. Dat vindt ze niet alleen uitdagend, maar eerlijk gezegd ook het meest logisch. Zo schakelt ze makkelijk tussen haar lichte zangstem en haar zware tenorsaxofoon. Mengt ze met haar band Roseye de genres soul, jazz, gospel, hiphop en elektronica. En vraag naar haar muzikale invloeden, dan regent het namen uit werkelijk alle muziekdecennia: van soul van Donny Hathaway en Stevie Wonder naar jazz-zang van Ella Fitzgerald en Nina Simone, tot vrouwelijke rappers als Little Simz en Noname, en stijlmengers als toetsenist Robert Glasper of saxofonist Nubya Garcia, die hun jazz langs elektronische beddingen sturen.
Als gedreven, nieuwe artiest zagen we Tallulah Rose dit jaar stralend opduiken bij festivals als Super Sonic Jazz in Paradiso en Birdfest in Rotterdam. Bij dat laatste podium maakt ze ook deel uit van het jonge-jazztalentenprogramma The Nest. Ze won als „drievoudig talent” (compositie, tenorsaxofoon en zang) in de Grachtenfestival Jazz Competition 2023 de Jong Metropole Prijs voor Beste Solist. Volgende week staat ze met haar band Roseye op het showcasefestival Noorderslag in Groningen.
De in Amsterdam woonachtige Tallulah Rose (echte achternaam: Molleson) komt uit een muzikale en artistieke familie uit Edinburg. Haar vader is muzikant, hij speelt bas en gitaar en zingt traditionele Schotse folkmuziek. Haar Australische moeder is danseres en choreograaf. „Hun levens hebben altijd bestaan uit optredens”, aldus Rose. „Dus het was een logisch gevolg dat ik er op jonge leeftijd ook in rolde. Iedereen om mij heen maakte muziek, zeker in mijn vaders familie. Er werd gezongen op feestjes of men stond op een podium. Ik vermoed dat ik een jaar of zeven was toen ik zelf op de piano begon.”
Rose was een artistiek buitenbeentje, voelde zich altijd anders dan andere kinderen. Een verlegen meisje ook, behalve in muziek, zingend op bruiloften en feestjes. Vanaf haar achtste tot haar zestiende ging ze naar St Mary’s Music School, de bekende muziekopleiding in Edinburgh, waar ze onder meer dagelijks zong in het koor en meerdere instrumenten leerde bespelen.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/01/09122530/data109796488-177e99.jpg)
Zoals de saxofoon. Ze werd er, in de volgens haar uiterst competitieve sfeer van St Mary’s, snel vrij fanatiek op. „Beter willen zijn dan anderen was een drijfveer in een vrij giftig leerklimaat van het constant tegen elkaar op moeten nemen en een hoge prestatiedruk. Ik heb mezelf er vaak aan moeten herinneren dat ik het ook voor mezelf deed.”
Haar interesse in jazz werd aangewakkerd door haar deelname aan muziekprogramma’s met het Scottish Jazz Orchestra. Maar toen ze op haar zestiende naar Amsterdam kwam voor een jazzstudie aan het conservatorium, op aanmoediging van saxofonist Simon Rigter, ging ze haar jazz pas echt ontwikkelen.
Als saxofonist bewonderde ze de sound van een saxofoonlegende als Stan Getz. Maar ze viel vooral voor de sound van saxofonist Joshua Redman „vanwege de gospel in zijn jazz. Zijn muziek is persoonlijk en direct, ik voelde er veel bij.” Maar de belangrijkste les die ze leerde? Ze lacht. „Om heel eerlijk te zijn: dat ik helemaal niet enkel jazzsaxofonist wil zijn. Maar vooral zanger, producer én songschrijver. Ik ben meer geïnteresseerd in hoe ik mezelf zo authentiek en eerlijk mogelijk kan presenteren, dan dat ik mijn instrument zo technisch en hoogstaand mogelijk beheers. De hoeksteen van mijn muziek blijkt mijn eigen ziel.”
Inmiddels heeft ze haar jazzbachelor op het conservatorium, op wat opdrachten na, binnen. Haar debuut-Ep Rise kwam uit in 2021. In april verschijnt haar eerste album, Every Move. „Een therapeutische plaat die een psychedelische reis door de ziel aflegt”, omschrijft ze. Het verwondert niets: haar groovende liedjes hebben een persoonlijke insteek en een zelfhelende boodschap.
Ze noemt haar muziek nu soul. Niet dat ze de jazz helemaal laat, „maar het is maar net hoe je jazz definieert. Ik ben geïnteresseerd in zwarte muziek in vele vormen. En ik zou zeggen dat onze muziek een soul- en gospel-kwaliteit heeft. Maar er zijn nog altijd elementen als improvisatie en jazzharmonie.”
Ach, zegt ze, is het jazz of wat anders. „Veel muzikanten houden niet eens meer van de term jazz. Die is hun te geladen en institutioneel geworden. Soulmuziek dekt de lading in letterlijke zin: we maken zielsmuziek. En die komt zonder beperkingen.”
Als saxofonist speelde ze in vele bands en ze deed ook veel sessiewerk. Maar op haar nieuwe plaat heeft de saxofoon meer een bijrol. Ze kan zich vocaal net wat directer uiten, aldus Rose. Ze droomt ervan een muziekshow met ook dansers op te bouwen „die meevoert naar een andere wereld”. Graag ontwikkelt ze zich tot een performer van grote emotionele expressie. Maar vooral wil ze haar muziek „echt laten binnenkomen bij wie ernaar luistert”.
Beeld header Andreas Terlaak.
